اثرات منفی ورود اسید لاکتیک به جریان خون ورزشکاران

گاهی اوقات ورزش شدید باعث ورود اسید لاکتیک به جریان خون می‌شود که اثرات منفی بر بدن دارد.

به‌ گزارش ‌ایسنا‌، درد در عضلات، گرم شدن بیش از حد بدن، تنفس شدید، حالت تهوع و درد در ناحیه شکم علایم وارد شدن اسید لاکتیک در خون بدن است. این حالت موقتی است و معمولا بعد از ورزش شدید ایجاد می‌شود.

علائم وارد شدن اسید لاکتیک به بدن واکنش بدن است که می‌خواهد به شما بگوید ورزش را متوقف کنید. ورزش در عضلات که معمولا یک یا دو روز بعد از ورزش اتفاق می‌افتد از اسید لاکتیک نیست،‌ بلکه علائم ریکاوری عضلات است.
به هنگام انجام ورزش با شدت زیاد بدن از اکسیژن برای تبدیل گلوکز به انرژی استفاده می‌کند. ممکن است اکسیژن بدن کافی نباشد، تا این پروسه کامل شود. بنا‌بر‌این لاکتات تولید می‌شود. بدن لاکتات را بدون اکسیژن به انرژی تبدیل می‌کند، اما این لاکتات یا اسید لاکتیک ممکن است وارد جریان خون شود.

شرایط دیگری همچون سرطان، نارسایی کبد، کمبود ویتامین B و … نیز ممکن است باعث ایجاد اسید لاکتیک در خون شوند. متفورمین، داروی دیابت و NRTI داروی ایدز نیز باعث ایجاد این شرایط می‌شوند.

بهتر است ورزش را با سرعت کم آغاز کنید و به تدریج سرعت را افزایش دهید. افرادی که اصلا فعالیت ندارد، بلافاصله نباید به اندازه یک دونده ماراتن تمرین کند. هر هفته‌ میزان ورزش کردن خود را افزایش دهید. این کار باعث می‌شود که آستانه اسید لاکتیک بالا برود و مشکل ایجاد نشود.

به اندازه کافی آب بنوشید، با این کار باعث می‌شود که اسید اضافی از بین برود. در برنامه غذایی خود از میوه، سبزیجات و گوشت به اندازه کافی استفاده کنید. خواب ورزشکار باید کافی باشد و به بدن خود اجازه ریکاوری بدهد.

طول مدت ریکاوری بستگی به خود ورزشکار دارد. اگر علائم وارد شدن اسید به خون را به هنگام ورزش احساس کردید، بلافاصله بدن را سرد کنید یا استراحت کنید و به اندازه کافی آب بخورید.

علت تجمع اسید لاکتیک در عضلات و ایجاد درد چیست
هنگامی که بدن‌های ما ورزش شدید انجام می‌دهند، ما شروع به تنفس سریع‌تر می‌کنیم، زیرا سعی داریم اکسیژن بیشتری را به عضلات در حال کارمان بفرستیم. بدن ترجیح می‌دهد قسمت اعظم انرژی مورد نیازش را از روش هوازی تولید کند، یعنی با اکسیژن. با اینحال، برخی شرایط مانند فرار کردن از چنگال یک ببر وحشی یا بلند کردن وزنه‌های سنگین، به تولید انرژی با سرعتی بیشتر از آنچه بدن‌های ما می‌توانند اکسیژن تحویل دهند، نیاز دارد.

در چنین مواردی، عضلات در حال کار، انرژی را بطور غیر هوازی تولید می‌کنند. این انرژی بوسیله‌ی فرایندی به نام گلیکولیز، از گلوکز بدست می‌آید. در این فرایند، گلوکز از طریق یک سری مراحل به ماده‌ای به نام پیروات، تجزیه یا متابولیزه می‌شود. هنگامیکه بدن مقدار زیادی اکسیژن دارد، پیروات به یک مسیر هوازی فرستاده می‌شود تا برای تولید انرژی بیشتر، مجددا تجزیه شود.

اما هنگامیکه اکسیژن محدود است، بدن بطور موقت، پیروات را به ماده‌ای به نام لاکتات (که امکان تجزیه گلوکز و در نتیجه تولید انرژی برای ادامه کار را می‌دهد) تبدیل می‌کند.

سلول‌های عضلانی در حال کار می‌توانند این نوع تولید انرژی بی هوازی در سرعت‌های بالا را بمدت ۱ تا ۳ دقیقه ادامه دهند، که در طی آن زمان، لاکتات می‌تواند در سطوح بالایی انباشته شود.