لیزر در واقع یک نوع نور است. یک اشعه پرانرژی‌ای که می‌تواند انرژی خود را به‌طور کاملاً انتخاب‌شده به بافت‌های موردنظر جهت درمان منتقل کند. لیزرها در حقیقت دارای ماده‌ای می‌باشند که نور را تولید و از طرفی در طیف موردنظر تقویت می‌کند. دو آینه در داخل دستگاه و پروب آن موجب  منعکس شدن و رفت‌وبرگشت نور ایجاد شده از درون این منبع می‌شوند. در  نتیجه آن، اشعه‌هایی با نوری قوی و موازی تولید می‌شود. این اشعه‌ها مجموعه‌ای از یک یا چند رنگ خالص می‌باشند.
این خصوصیاتی است که لیزر را از یک لامپ معمولی مجزا می‌کند و آنرا برای کاربردهای طبی لیزر محیا می‌کند. این طیف خاص نور لیزر موجب تحریک سلول زنده و یا صدمه دیده و افزایش ماده تغذیه‌ای سلول یعنی A.T.P می‌شود و به این طریق موجب ترمیم بافت صدمه‌دیده و درمان خصوصاً در بیمای‌های اسکلتی – عضلانی مانند درمان دیسک کمر، درمان آرتروز زانو و درمان دردهای شانه و درد گردن و درد مچ دست، کمک به ترمیم عصب در بیماران دیابتی یا سندرم‌های گیر افتادگی عصب مانند گیر افتادگی عصب مدین (C.T.S) می‌شود.